ز تاریکی در آن شب یک نشان بود

که آب زندگی در وی نهان بود

مرا بی‌عشق، دل خود مهربان بود

چو عشق آمد، فسرده چون توان بود؟

شنیدم نام او شیرین از آن بود

که در گفتن عجب شیرین‌زبان بود

جز آن کان شخص را بوی دهان بود

تو خوش‌بویی از این بِهْ چون توان بود‌؟

ز خاکش باد را گنج روان بود

مگر خود گنجِ بادآورد آن بود

شه از مستی در آن ساعت چنان بود

که در چشم آسمانش ریسمان بود

نسیمش در بها هم‌سنگِ جان بود

ترازو‌داریِ زلفش بدان بود

همان شیرویه را نیز این گمان بود

که شیرین را بر او دل مهربان بود

چهل خانه که او را گنج دان بود

یکی زان آشکارا ده نهان بود

برادر کاو شهنشاه جهان بود

جهان را هم ملک هم پهلوان بود

دمادم کشف اسرارش عیان بود

برون از کَون جایش لامکان بود

مکانش در حقیقت لامکان بود

چرا کاندر عیان او جان جان بود

چو ذوالنورین هم از خانه دان بود

چگونه منکر صدقش توان بود

فلک از نقش روی او چنان بود

که سرگردان چو عشاقش بجان بود

عرابی چون خردمند جهان بود

بدان گفتار زن هم داستان بود

بدان ساحل یکی کشتی گران بود

همه پُر رخت و پُر بازارگان بود

دو ابرویش که هم شکل کمان بود

دو حاجب بر در سلطان جان بود

که تا از شرِّ او ایمن توان بود

که از رندان ندیدم این زیان بود

یکی زیبا پسر او را چنان بود

که آن ترسا بچه شمع جهان بود

در آنجا وصف شاه چینیان بود

ز حسن دخترش آنجا نشان بود