ازیشانست دل را شادکامی

وزیشانست جان را نیک‌نامی

به فصل اندر جهانی از تمامی

شهنشه را چو فرزند گرامی

پس آنگه گفت با هر دو گرامی

شما را باد ناز و شاد کامی

کجا بسیار جفت و شهرنامی

شود بی جفت و بی شاه گرامی

فرو شد آفتاب نیک نامی

سیه شد روزگار شادکامی

برادر بود او را دو گرامی

یکی رامین و دیگری زرد نامی

نه موبد بیند از من شادکامی

نه من بینم ز موبد نیکنامی

کجا ایدر زنان آیند نامی

هم از تخم بزرگان گرامی

بپروردش به ناز و شادکامی

بر آوردش به جاه و نیکنامی

زنخچیر آمده با شادکامی

بسی کرده به صحرا نیک نامی

تو نیز از کس ندیدی شادکامی

نراندی کام با مردان تمامی

ازین پس نشنوم جز نیکنامی

نبینم جز مراد و شادکامی

چو مه در هر زبانی گشته نامی

چو جان بر هر دلی گشته گرامی

چه پیش آمد ترا از خویش کامی

بجز اندهگنی و زشت نامی

بسی پرسید وی را تو کدامی

بگو نا تو چه چیزی و چه نامی

گر از نوشم دهی یک بار کامی

به پایانش دهی از ز هر جامی

به آسانی نیابی شادکامی

به بی رنجی نیابی نیکنامی

من آن یارم چنان بر تو گرامی

که کردیم با تو چندان شاد کامی

بدین گیتی ندیدم شادکامی

بدان گیتی نبینم نیک نامی

کهی دینار و یاقوتست نامی

و گر نه یار نو باشد گرامی