فلک با خواجگی خود غلامت

چو لام منحنی از دال نامت

اگر در نطق آیم تا قیامت

نیارم گفت یک وصف تمامت

تو امّید منی اندر قیامت

ندارم گرچه جز درد وندامت

بهشت و دوزخ و روز قیامت

همه از بهر نامت یک علامت

اگر این آرزو یابم تمامت

مرادم بس بود این تا قیامت

بجان من می‌کشم آنرا غرامت

بکن حکم و میفگن با قیامت

چو دیدم جامهٔ اهل سلامت

شدم ایمن ندانستم تمامت

بکش زو خرقهٔ اهل سلامت

تمامست این عقوبت تا قیامت

ز شرح حال و احوال سلامت

چو من بنوشتمی جمله تمامت

خداوندش بپوشد از کرامت

کند پنهانش از خلق قیامت

کشید از بهر شبلی صد غرامت

به حق یک گرده ندهد تا قیامت

یکی مجنون که رفتی در ملامت

بدو گفتند فردای قیامت

چه مقصودست از طاعت مدامت

که در دیوان بدبختانست نامت

ولی امروز می‌باید مُقامت

که تا فردا رسد خطی بنامت

حضور او اگر باید مدامت

میا با خود دگر این می نمامت

وگر نه اوفتادی در ندامت

که هرگز برنخیزی تا قیامت

پیاپی می‌رسد از حق پیامت

ز حیوانی کمست آخر مقامت؟

هویدا از قیامت صد علامت

گرفته دیو قامت زان قیامت

چو تیغی بر سر آمد از کرامت

فرو شد فتنه را سر تا قیامت

ازین اشکم دو گیتی را تمامت

گِلی در آب کردم تا قیامت