مده بر باد این گوهر ببازی

که گر خواهی که بازآری چه سازی

اگر صد بار روزی غُسل سازی

چو با خویشی نهٔ جز نانمازی

بدل می‌گفت با دل نیست بازی

کنون باید بکارم حیله سازی

امان می‌خواست از عجز و نیازی

که ریزد آب و بگزارد نمازی

چو من دارم نمک تا چند بازی

ز عشق بی نمک چندین چه نازی

اگر فردا بسی مرکب بتازی

تو هم در گردِ من نرسی چه سازی

بنیروی اسد تا چند نازی

که تو سرگشتهٔ گر سرفرازی

تو این دم مست عشق دلنوازی

گهی سرمست و گاهی سرفرازی

جوابش داد رند نانمازی

که من این یافتم از پاک بازی

مسلَّم باشدت این پاک بازی

وگر نه ناقصی و نانمازی

چو بنشست آن زمان محمود غازی

بجَست از جا ایاز از دلنوازی

تو می‌باید که چشم از درد سازی

ز درد چشم تو خود می‌گدازی

که تا هرنیک و هر بد در نبازی

نباشی عاشقی الّا مجازی

زسوز عشق معشوق مجازی

بنگشاید چنان شعری ببازی

چو از نیک و بد ما بی‌نیازی

ز هر دو بگذری کارم بسازی

چو سنگ افسرده اندر بی نیازی

به سر بردند عمر خود به بازی

زهی انعام و لطف کار سازی

که یک یک ذره را با اوست رازی

تو می‌خواهی بتسبیح و نمازی

که خشنود آید از تو بی نیازی

چنین باید نماز ار اهل رازی

که تا باشد نماز تو نمازی

چنین گفته‌ست طاهر پاکباز‌ی

که من چل سال ماندم در نیازی