تو می‌دانی حقیقت سرّ رازم

که بهر امّت خود با نیازم

بدو گفتا زنی شد چاره سازم

که ناگاهی خرید از دار بازم

زمانی خویشتن را مرغ سازم

زمانی همچو مردم سرفرازم

چو یک یک بندت آمد دلنوازم

کنون من با کدامین عشق بازم

ولی من این خجالت را چه سازم

که می‌دانم که میدانی تو رازم

ازان می‌سوزم و زان می‌گدازم

که موئی در نمی‌گنجد چه سازم

چو حق پیش آورد صد ساله رازم

من آن ساعت چه گویم با چه سازم

ندارم جای آن هرگز چه سازم

که با یک جای آن بت عشق بازم

چرا این نیم جان در تو نبازم

که بی تو من ز صد جان بی نیازم

دل من چون مخالف شد چه سازم

نیامد راست این پرده نوازم

ازین خون گر شود این راه بازم

همه عشاق را گلگونه سازم

ز شوقت در کفن خفتم بنازم

ز شوقت در قیامت سر فرازم

که گر گردد درِ وایِست بازم

نیاید تا ابد دیگر فرازم

جهانم می بنگذارد چه سازم

که پیش آمد رهی دور و درازم

نیاری رحمتی بر من چه سازم

تو زاری میکنی من میگدازم

مدارای دایه زان دلخواه بازم

چو دل او را همی خواهد چه سازم

از آن خط شد پری در من چه سازم

بدین سانم در آن خط عشق بازم

که کردست اینکه من کردم چه سازم

چو در ششدر فروماندم چه بازم

چو با من مینسازی کژ چه بازم

من دلسوخته با تو بسازم

چو سر بر پایت آرم سرفرازم

چو جان در پایت افشانم بنازم