ستاده بود جائی بر کناره

نبودش هیچ کاری جز نظاره

مکن دعوی وحدت آشکاره

که تو از شرک هستی شیرخواره

چنان پنداشت کان یاقوت پاره

برای عجز اوشد آشکاره

ترا نیست از زر بسیار چاره

که سیر آمد دلم زین پاره پاره

غلامانش شده یک سر سواره

همه بغداد مانده در نظاره

چو هستت نعمت حق بی‌کناره

ترا از شکرِ منعم نیست چاره

ز ملکی چون نمی‌گیری کناره

که بر پایست از یک چرم پاره؟

جز این جائی اگر هست آشکاره

بگو تا پیش گیرم من نظاره

یکی چادر ولیکن هفت پاره

همه بنهاد و آمد در نظاره

چو گشت آن پیر را راز آشکاره

بیک ره کرد جامه پاره پاره

دران غوغا ز مستی شد سواره

براند او از در دروازه باره

شهش گفتا نیم از سنگِ خاره

ز رفتن هیچکس را نیست چاره

چو لختی کرد هر سوئی نظاره

بدید آخر رخ آن ماه پاره

اگر رویش بتابد آشکاره

شود هر ذرّهٔ صد ماه پاره

سپهر تند با چندین ستاره

شده از شاخ رمحش پاره پاره

چه کم گردد ز بحری بی کناره

که کاهی می‌کند در وی نظاره

گر از یک کام او گیری کناره

زند در یک زمانت صد هواره

به صد افسوس در لعب و نظاره

جهان خورد این سگ افسوس خواره

چو خواهی کرد بر آتش گذاره

ترا از مغز اندک نیست چاره

ازین نُه چار‌طاق ِ پر ستاره

به تو نرسد مگر لختی نظاره