رواج نقد توحید از عیارش

طفیلش گنج هستی، بل نثارش

ز مینو دل گشا تر سبزه زارش

ز کوثر جانفزاتر جویبارش

چو بی کرمی نباشد حب ه کارش

نیرزد حب ه ای صد حب ه زارش

اگر می نیست آب جویبارش

چرا بی تشنه شد رنج خمارش؟

به نومیدی نماند اختیارش

ضرورت با من افتد کار و بارش

که تا محشر بنای پایدارش

به عالم ماند از وی یادگارش

چه گوید خامه از دریا کنارش؟

که حیرت میبرد هر دم ز کارش!

چو خورشید از سپهر اقتدارش

به کف سر رشته ها از هر دیارش

ید بیضا بود لوح مزارش

گل خورشید دامنگیر خارش

چو ماند شسته خود در کنارش

برد صحرای محشر انتظارش

فلک دیوانهٔ جوش بهارش

در آتش نعل مه از لاله زارش

تعالی الله زهخی جوش بهارش

طراوت سایه پرورد چنارش

کجا رفت آن نسیم صبحگاهی؟

که آمد از نفس بوی بهارش!

نسیمی، دلکش و بادی دلاویز؛

که آمد از بهشت و مرغزارش

نسیمی، برگ گلبن برفشانده

[...]

کمندی رشته گویی روزگارش

قضا را با قدر در پود و تارش

نبد فصلی به روز کاروزارش

ز عزرائیل و ضرب ذوالفقارش

هر آن چیزی که خواهد روزگارش

شود آماده آرد در کنارش

هر آن چیزی که خواهد روزگارش

همه آماده داری در کنارش

به غیر از نیک خواهی نیست کارش

به خاص و عام دادی اختیارش

جهان خرم ز تیغ آبدارش

چنین آمد جهان داری قرارش

حسام السلطنه آگه زکارش

پریشان دید یک سر روزگارش