غلامان و کنیزانی که دارد

نگنجد در شماره گر شمارد

به چاه اندر کسی دلوی گذارد

به جای آب ازان چاهش برآرد

عجب تر آنکه از عجبی که دارد

به وصل چون تویی سر در نیارد

ز کار خام کس سودی ندارد

چو حلوا خام باشد علت آرد

دگر بار از عدم نقشی برآرد

وجودی را در او صورت نگارد

صلاح آن دید کز راهی که دارد

رود زان بوم و رو در غربت آرد

به عالم یک برادر زاده دارد

که مهرش در دل و جان می نگارد

زمان کو هر زمان نقشی نگارد

به دستی تاج و دستی تیغ دارد

هر آن نقشی که او در خاطر آرد

همه بر سنگ خارا بر نگارد

بدش مشمر که هر کو بد شمارد

ندارد هیچ اگر صد گنج دارد

دماغت هست در اعضا عطارد

که باشد زوت، سعد و نحس وارد

ز نو هر ساعتی نقشی نگارد

عجایبها بسی در پرده دارد

چو دولت چشم بختش برگمارد

نظر با دیده بیدار دارد

مگر یاری نظر بر من گمارد

مرا زین ورطه آتش برآرد

عجب تر آنکه گر غیرت گذارد

که دل شرحی ز جورش برشمارد

چو از وی مفلسی کامی برآرد

پیشمان گر شوی سودی ندارد

شکر دور از تو چندانی ندارد

که شیرینش به انسانی شمارد

بسا دهقان که صد خرمن بکارد

ز صد خرمن یکی را برندارد

گلی از شاخ فطرت بر نیارد

که حیرت نقشی از وی برندارد

نه زان خوشتر قلم نقشی برآرد

نه زشت آرد هر آن نقشی نگارد