خدا را صبر مؤمن دوست دارد

مراد از صبر در آخر برآرد

اگر جانست و دل تاب تو دارد

نظر کردن سوی تو می نیارد

هزاران رنگها بیرون برآرد

گل و شمشاد بر سنگ او نگارد

الا تا نشنوی مدح سخنگوی

که اندک مایه نفعی از تو دارد

که گر روزی مرادش بر نیاری

دو صد چندان عیوبت بر شمارد

چرا افسرده معذورش ندارد

که یاری از سرِ دردی بزارد

برون آمد ز خود عاشق و لیکن

ز کویِ دوست بیرون شو ندارد

نخواهم تا چه خواهد کرد دیگر

[...]

مرا از هر چه در عالم هنر هست

مر او را از ندامت میشمارد

طریق دهقنت آمد گزیده

که دهقان ندرود جز آنکه کارد

هنرمندیکه گر صورت نگارد

بلطف خویش جانش در تن آرد

نهاده چشم تا نانی که آرد

که آید از درو با خود چه دارد

سیم زهره، دوم جای عطارِد

قمر بر چرخ دنیا گشت وارد

چنان با لعنت حق خوی دارد

که هرگز یاد رحمت می‌نیارد

ایا شاهی که بر الواح گردون

فلک نقش ثنایت می‌نگارد

دعاگو یک سخن دارد اجازت

اگر باشد در آید عرضه دارد

ز بارانی که تابستان ببارد

به غیر از بار دل باری نیارد

چنین باشد کرم، عزت برآرد

کریمان را همه کس دوست دارد

از آن دهقان درخت خار کارد،

که گلبرگ طری خارش برآرد

تیغ خطیبش می شمارد

که قطعاً هیچ برایی ندارد

در آنبستان گه تخم مهر کارد

که جای سنبل و گل برف بارد

دوای درد دوری صبر دارد

کسی کاو عشق ورزد صبر کارد

اگرچه عشق و صبر از هم بود دور

ز دیده عاشقی گر خون ببارد

به بادی کز سر کوی تو خیزد

[...]

نکو رو تاب مستوری ندارد

ببندی در ز روزن سر برآرد

گهی لب را نشاط خنده آرد

گه از دیده نم اندوه بارد

چو ره سوی من لب تشنه آرد

به جای آب جز آتش نبارد