سپاس و آفرین آن پادشا را

که گیتی را پدید آورد و ما را

بزرگا کامگارا کردگارا

که چندین قدرتش بنمود ما را

ز گفتن نیز چاره نیست ما را

که در گردن کنیمت زینهارا

به پاسخ گفتْ شهرو: «شهریارا!

ز دامادیت بهتر چیست ما را؟

بسفت آن نغز درّ پر بها را

بکرد آن پارسا نا پارسا را

بخوردی ننگ و شرم و زینهارا

به ننگ اندر زدی خود را و ما را

مرو را گفت شاها کامگارا

چه ترسانی به پادافراه ما را

بگتم راز پیشت آشکارا

تو خواهی خشم کن خواهی مدارا

ستمگارا و زُفتا روزگارا

که نتوانست با هم دید ما را

دلم یکباره بَرگشت از مدارا

ازیرا کردم این راز آشکارا

دریغا آن گذشته روزگارا

که چندان کام و شادی بود ما را

بسی کردم به دل با تو مدارا

بسی گفتم نهان و آشکارا

نجویم بیش ازین با تو مدارا

که گشت آهوت یکسر آشکارا

به جان چندان نهیب آرم شما را

که بر هر دو بنالد سنگ خارا

شوم با مهر گویم کامگارا

به نام خویش یاور باش مارا

فرامش کردی آن درد و بلا را

که از مهرش ترا بوده‌ست و ما را

نشاید بیش ازین کردن مدارا

که رازم در جهان شد آشکارا

همی گویم خدایا کردگارا

بزرگا کامگارا بردبارا

نجویم بیش ازین با دل مدارا

کنم رازش به گیتی آشکارا

نه دانش روی برتابد قضا را

نه مردی دست برپیچد بلا را