به بزم اندر حریف جام و باده

نمرده هر که را او جام داده

روان شد در فضای خانه باده

تو گفتی نهری از کوثر گشاده

من بیچاره از دور ایستاده

ز حیرت دیده عبرت گشاده

بقتلش نیز خیلی دیوزاده

کمر بربسته و بازو گشاده

به پیش چشم او هر سو فتاده

ز بیماران دل بر مرگ داده

ز حفظ حق مخالفها نهاده

که آن در قول و فعل است و اراده

فلاطون داده خود فتوی زیاده

بر این موتت ز «موتوابالاراده»

شما پا بر فراز گل نهاده

تن عباس بی دست اوفتاده

به چشم حور و غلمان سرمه داده

به رضوان روزن جنت گشاده

به سامان خردمندان ساده

ز اسب خودستایی شو پیاده

غذایت را به طفلی از چه داده

لطافت از چه در طبعت نهاده

خدایا سینه من را صفا ده

دلم را حکمت بی منتهی ده

من آنجا بر سر پای ایستاده

عنان صبر و تاب از دست داده

ز دیده سیل خون بر رخ گشاده

دل اندر رحمت باری نهاده

بروی او در دل ناگشاد

خودی اندر کف خاکش نزاده

ضمیر او تهی از بانگ تکبیر

حریم ذکر او از پا فتاده

به قربان حضور شاهزاده

که آیین وفا ازکف نهاده

سخن تا چند بافم زین زیاده

زیادت باد عمر شاهزاده

گه رفتن منظم پا نهاده

چو وقت مشق‌، سرهنگ پیاده

شدی قائل به یک برهان ساده

که باشد شمس گردان ایستاده

وگر وجدانت نپذیرد شهاده

برو در سایهٔ فکر و اراده

گرفت این گونه عیب از شیر ماده

که چون تو دیر در عالم که زاده‌؟