وگر یکبار آوردی شهادت

حلالت شد بهشت با سعادت

چو شب در خواب خواهی شد به عادت

بگو از صدق دل قول شهادت

چو سالی بیست هست اکنون زیادت

که نه چادر نه موزه بود عادت

باول باز گویم از شهادت

نمایم آنگهی راه عبادت

اگر صد سال باشی در عبادت

نیابی تا بشاه دین ارادت

همه سختی اعمال و عبادت

شدن مرتاض و کردن ترک عادت

چو بخشیدت نصیبی زان سعادت

پی دل گیر در کوی ارادت

کلید معرفت آمد عبادت

بشرط آنکه گوئی ترک عادت

چوگشتی مستعد این سعادت

مکن تقصیر در عین عبادت

نه او کامل بود اندر عبادت

پرستشها کند لیکن به عادت

نخستین قسم را گویند ارادت

که بستانند از اهل سعادت

چو کردی ترک طبع و ترک عادت

نماند در تو خود خواه و ارادت

ز من بشنو تو از روی ارادت

یقین میدان که تا یابی سعادت

بفکرت خوان تو مفتاح ارادت

که تا بگشایدت باب سعادت

ره شرعست ازو اینجا مرادت

بیاب ای شیخ با عین سعادت

نکو میدار بیشک اعتقادت

یقین میدار دائم در نهادت

بده جان از سر شوق و ارادت

که تا یابی عیان اندر سعادت

چو آدم باش صافی در نهادت

که از صافی بود اینجا گشادت

بسرگردانست دائم در نهادت

در این دنیا عجایب داد دادت

ترا تا نفس باشد در نهادت

کجا زین بستگی باشد گشادت