سحرگاهی شدم سوی خرابات

که رندان را کنم دعوت به طامات

عصا اندر کف و سجاده بر دوش

که هستم زاهدی صاحب کرامات

خراباتی مرا گفتا که ای شیخ

[...]

همه از بود تست ای جوهر ذات

که رخ بنمودهٔ در جمله ذرّات

چو نور پاک اوست از پرتو ذات

نظر افکند سوی جمله ذرّات

سحرگاهی بزرگی در مناجات

زبان بگشاد وگفت ای قایم الذات

که تو در ره نهٔ مرد قوی ذات

که تنها دم توانی زد بمیقات

سری کو سرکشد از حکم این ذات

بپای پیلش اندازم بشهمات

نکوگوئی نکو گفتست در ذات

که التوحید اِسقاطُ الاضافات

به مستی جمله رندان در خرابات

همی گویند بیهوده خرافات

روا دای که رندان خرابات

برند از خون تو سازند طلسمات

زهی فر و حضور نور آن ذات

که بر هر ذرهٔ می‌تابد ز ذرات

نکو گوئی نکو گفتست در ذات

که التوحید اسقاط الاضافات

برای آن فرستادند اینجات

که تا امروز سازی برگ فردات

زمانی اشک ریزم در مناجات

زمانی درد نوشم در خرابات

شنودم از یکی صاحب کرامات

که شد روزی جهودی در خرابات

اگر وقت آمد ای مرد خرافات

سری بیرون کن از کوی خرابات

بلی قومی که گم گشتند ازان ذات

فقالوا ربّنا ربّ السّموات

پس آنگه دایه آمد در مراعات

بدو گفت ای برخ ماه ازتو شهمات

فزون از حدّ او کردش مراعات

نکویی را نکویی دان مکافات

چو یافت از شاه بسیاری مراعات

شهش گفتا دگر یابی مکافات

مگر از من نمی‌یابی مراعات

بدی را نیکویی نبود مکافات