همی شد تا بجائی کان نه جا بود

که آنجا گاه جای مقتدا بود

حقیقت اصل کل اینجا فنا بود

فنا میدان که کل دید خدا بود

از آن طاق دو ابرویش دو تابود

که اندر من رآنی کل خدا بود

چنان مستغرق دریای لا بود

که گوئی در جهان عین فنا بود

مرا جز تو دگر اینجا کجا بود

که بود من ز بودت انتها بود

نمود انبیا و اولیا بود

که در جان او ذکی با ذکا بود

نشاندستی کنون این از کجا بود

که ما را اندر این پیدا لقا بود

حقیقت مرتضی سرّ خدا بود

محمد(ص) ازعیان سرّ بقا بود

نبُد منصور ذات او بقا بود

که منصور از فنا کلی فنا بود

از آن رو او همه مکر و ریا بود

ولی عین العیانش منتها بود

چنان مدهوش عشق اندر فنا بود

که گوئی آن زمان عین لقا بود

اگرچه ظاهرت اوّل فنا بود

حقیقت آن زمان عین خدا بود

بلا اینجا نمود انبیا بود

که دائم انبیا عین بلا بود

وجود مصطفی نور خدا بود

از آن او پیشوای انبیا بود

حقیقت هر چهار اینجا فنا بود

در آن عین فنا دید بقا بود

چنان در قربت کل آشنا بود

که در کون و مکان سرّ خدا بود

برفت آن دل که با صبر آشنا بود

چه می گویم، نمی دانم کجا بود؟

همه شب دیده ام خفتن نداده ست

که بوی گلرخ من با صبا بود

ازان بر گل زند فریاد بلبل

[...]

زمان خواجه وقت استوا بود

که از هر ظل و ظلمت مصطفا بود

چه حاصل مر تو را زین بود نابود

کز او گاهیت خوف و گه رجا بود

چو بود توست یک سر همچو نابود

نگویی که اختیارت از کجا بود