دلا دیدی که در درماندگی ها

نبودت ملجائی جز آل طاها

ز پا صد بار افتادی و دستت

علی بگرفت و اولادش بهرجا

یکی بر بند بار از ملک هستی

[...]

سراغت دارم دارم ای ماه یگانه

حریفان را روی هر شب بخانه

چون آئی نزد ما ننشسته بر جا

دراندازی پی رفتن بهانه

خوش آنروزی که بودی یار باما

[...]

کرم‌های ترا هرگز فراموش

نخواهم کرد اگر کردم کفن‌پوش

بسیج می کن ای فرخنده اوصاف

بشارت ده که سیمرغ آمد از قاف

غباری کز زمین در راه او خاست

مصفاتر بد از آئینه صاف

گذشت ادوار ما قبل از بد و نیک

[...]

صفی یا رب که مخلوقست و نادار

بناداری کم از کل خلایق

تواند کرد عفو هر گناهی

تو دانی کاندرین دعویست صادق

عجب نبود تو بخشی گر گناهش

[...]

کنون خواهم دروداز حق دگر باز

بروح انبیا و اهل اعجاز

درد اول بروح پاک آدم

که باشد صفوه الله مکرم

دگر نوح نبی‌الله و دیگر

[...]

به نام آنکه بنیاد جهان کرد

عیان نقش زمین و آسمان کرد

بعارف نور قلب و ذوق جان داد

بیان معرفت بعد از عیان داد

به عقل آموخت ادراک حقایق

[...]

الف باشد گرت فهم عبارت

بود بر اول الاشیاء اشارت

مقام نقطه کان ذات احد بود

تجلی در الف از نقط فرمود

ز لفظ اتحاد ار نکته دانیست

شهود حق واحد خوش بیانیست

همان واحد که بر کل است معبود

ز کل یکتا و کل بر اوست موجود

باو گر متحد باشند اشیاء

[...]

کنون بشنو که در ضمن مقالت

کنم واقف ز سر اتصالت

عیان عید باشد ذات خود را

بهستی متصل ذات الاحد را

ابا قطع نظر اندر کم و بیش

[...]

احد در نزد صوفی اسم ذاتست

که مطلق ز اعتبارات صفاتست

بود مشروط او بر شرط اطلاق

زهر نسبت که پنداری بود طاق

احدیت بود وصفی که ساقط

در او باشد صفتها با روابط

بود وصفی که او خود عین ذاتست

برون از جمع اسماء و صفات است

نه اسم و رسم را آنجا مقام است

[...]

احدیت که جمع اندر بیانست

بلا اسقاط ولا اثبات آنست

بلا اثبات ز آن باشد محقق

که از هر نسبتی فرد است و مطلق

بلا اسقاط ز آنره که در وی

[...]

اگر صاحبدلی بشنو کماهی

ز من احصا اسماء الهی

تحقق بروی اندر واحدیتی

فنای عبد از رسم دوئیت

فنا از شأن خلقی جمله گشتن

[...]

بود احوال افاضات مواهب

سوی عید از جناب رب واجب

شود وارد بعبد از حسن اعمال

که قلب و نفس از و گردد نکو حال

ز حق نازل بمحض امتنان است

[...]

گر از روی خرد باشی مصدّق

شنو تحقیق احسان از محقق

عبودیت بود تفسیر احسان

اگر یابد تحقیق بهر انسان

کنی آن‌سان مراعات ادب را

[...]

اراده مر محبت را مبادیست

محب را جانب محبوب هادیست

بود در اقتضا حال ارادت

دواعی حقیقت را اجابت

شنو زارائک التوحید باری

که آن اسمای ذاتیه است آری

چو کون او مظاهر بهر ذاتست

در اول کان تو گو جمع صفاتست

خود آنرا گفته صوفی واحدیت

[...]

ز اسم ار اصطلاح ما بدانی

عجب باشد اگر در لفظ مانی

مراد از اسم نزد ما مسمی است

که او را اعتبار لفظ و معنی است

بوجهی اسم گویم عین ذات است

[...]

کنون گفتارم از اسماء ذاتیست

که مبنی بروجود غیر او نیست

بود مخصوص ذات حی دیموم

بمثل عالم و قدوس و قیوم

خود این اسماء بحکم اولیت

[...]