رخش عکس افکنده بر جام می

گل و لاله و نسترن زیر پی

که ای شیرمردان فرخنده پی

به اندازه باید که نوشید می

تو آنگه زدشمن حذرکن که او

سوی دوستی آورد با تو روی

به پا ایستاده به کف جام می

گل و سنبل و لاله در زیر پی

شب و روز با گور و نخجیر و می

همه شادمانی فکندند پی

نباید که با رامش و رود و می

نشیند ورا دشمن آید ز پی

پری پیکر و مه رخ و مشک بو

سمن سینه و نوش لب لاله روی

به دست اندرون آهنین نیزه ای

به پای ایستاده ابا فرهی

چنان بر زمین زد که اندام وی

فرو ریخت مهره چو بگسست پی

فرامرز گفتا که شادان زی

همیشه ابا نیکی و فرهی

محیط است گرد جهان سر به سر

جز آب از برون نیست چیزی دگر

ز بدها همه رستگان را تویی

که با مهر و برزی و با فرهی

بدان مردمان آگهی رفت ازو

به بیشه سوی او نهادند روی

زدوده شود تیرگی ها ازو

سوی خوبی آرد دگر باره روی

مکن تا توانی بجز نیکویی

که این تخم آن جایگه بدروی

کنون مهرگان آید و ماه دی

که بفسرد خواهد رگ و جان و پی

بسی آفرین کرد هر کس بر او

که جاوید بادا یل نامجوی

به گیتی یکی داستان ماند ازو

که هر جاکه باشد یکی نامجوی

همه شهر از این کار،پرگفتگو

به درگاه دستان نهادند روی

سپهبد چو آن دید برگشت ازو

بدان پنج سردار بنهاد روی