به یک دست او بود گودرز و گیو

ز سوی دگر پور گشواد نیو

مگر تو نسازی به من مکر و ریو

وگ نه برآرم دمار از تو دیو

چو نیکویی از پهلوان دید دیو

ز دل کرد آنگه برون مکر و ریو

یکی دشمنم بود سرخاب دیو

که بر جنیان شاه بودی غریو

زسوی دیگر بود گودرز و گیو

درافکنده در ملک ایران غریو

فرامرز و گودرز و بهرام و گیو

چه گستهم و رهام و گرگین نیو

نوشته به زاری و درد و غریو

بلا و غم و رنج کناس دیو

فرو خفته بر فرش کناس دیو

همه مکر و فن و همه رای و ریو

بزد بر سر و مغز کناس دیو

به گنبد درافتاد شور و غریو

به مکر و به تدبیر و از رای و ریو

به دام آوریدیم کناس دیو

چو از زخم او سست شد نره دیو

بیاورد سوی بیابان غریو

چه گستهم و گرگین و فرزند گیو

جهان سوز گرسم کناد بود نیو

بشد روز و شب تا به مرز کلیو

به نیروی یزدان کیهان خدیو

به گیتی چنان دان که مرز کلیو

نشاید گرفتی به رای و به ریو

مرآن مرز را نام باشد کلیو

چنان آفریدش جهانبان خدیو

چه گرگ سخن دان چه کناس دیو

چه آن مار کز وی جهان شد غریو

به بالا ز شیوست تن و موی و ریو

درو بافته راه واژونه دیو

مهارک برآشفت مانند دیو

از آن نامه نام بردار نیو

چو او کشته شد دیگری همچو دیو

که بود از نهیبش جهان پر غریو

به چهر و به دیدار مانند دیو

همه ساله با کوشش و با غریو