نخواهم بدن زنده بی‌روی او

جهانم نیرزد به یک موی او

همی بوی مهر آمد از روی او

همی زیب تاج آمد از موی او

برهنه شد از جامه بازوی او

یکی مرغ رفت از هوا سوی او

نبودی چو شیرین به مشکوی او

بهر جای روشن بدی روی او

دل شب شدادی ز گیسوی او

مه نو خیالی ز ابروی او

از آن سهمگین پیکر وروی او

ازآن هیبت و دست و بازوی او

چه گویم من از خوبی روی او

که مه بود هندوی هندوی او

فرامرز اکنون بشد سوی او

که بیند یکی شاد دل روی او

چه آن پرده برداشت بر روی او

فرو ماند بر روی از موی او

نه پیدا از آئینه شد روی او

که بادیو بد چاره بد خوی او

سرانجام کاید اجل سوی او

وبال تن او شود موی او

یکی ساعت از دیدن روی او

شکیبا نشد تا نشد سوی او

ز رومی رخ هندوی گوی او

شه رومیان گشته هندوی او

نیرزد به خاک سر کوی او

سر ما همه یک سر موی او

بگو تا چه نیروست نیروی او؟

سپند از چه برد آفت از خوی او؟

سعادت گشاده دری سویِ او

در از دیگران بسته بر رویِ او

غزال غزاله غزل‌گوی او

هژبران شده صید آهوی او

ولیکن چو خواهی شدن سوی او

مرا باد پا گرم در کوی او

جهان بگذرانیم با روی او

شب تیره سازیم با موی او

بدادم ز کف یار دلجوی او

کنونم بود شرم از روی او