دو گویا چنین خواست تا شد ز طوس

چنان شد نگویی تو باشد فسوس

پس پرده گشتی چنین پرفسوس

نه آگه من از کار و ، تو نوعروس

کزان زخم شد روی چرخ آبنوس

به رفتن لب ماه را دادبوس

هوا شد ز بس دود عود آبنوس

زمین چون لَب دلبران جای بوس

یکی بیشه بُد گفتی از آبنوس

همه شاخش الماس و بر سندروس

خروشید و گفت ای شه نو عروس

ز بیغاره ننگت نبد وز فسوس

گواژه همی زد چنین وز فسوس

همی خواند مهراج را نو عروس

ز دریای آب آتش سند روس

در افتاد در خانه آبنوس

به رخ بر ز خون مژه سندروس

همی راند بر تخته آبنوس

یکی بیشه دیدند پاک آبنوس

درو چشمه ای همچو چشم خروس

چو خور بُرد در قبه آبنوس

پس پرده زرد مه را عروس

منه دل بدین گنبد چاپلوس

که گیتی فسانست و باد و فسوس

همان نیز کز پیش گاو و خروس

شدندی پرستنده و چاپلوس

چو پیش شه آمد زمین داد بوس

بپرسید شاهش ز روی فسوس

چوشب قطره قطره خوی سندروس

پراکند بر گنبد آبنوس

چو دورم ز گفتن بود پرفسوس

چو نزدیک باشم بود چاپلوس

تو گفتی در ایوانی از آبنوس

مَه چارده بد یکی نو عروس

گهی شد سوی خانه آبنوس

گهی روی سیمین زمین داد بوس

خروش درای و غو نای و کوس

برآمد ز ایرانیان برفسوس

از ایشان دو صد راست زرینه کوس

که دارند بر چرخ گردان فسوس