همیشه هنرمند بادا تنت

رسیده به کام دل روشنت

به خاک اندر افگنده پر خون تنت

زمین بستر و گرد پیراهنت

سرت را جدا کردمی از تنت

شدی مویه‌گر بر تو پیراهنت

گنهکار کردی به یزدان تنت

شود مویه گر بر تو پیراهنت

بگویش که چون‌بینی اکنون تنت

که از میخ تیزست پیراهنت

همی رنگ شرم آید از گردنت

همی مشک بوید ز پیراهنت

اگر شاه ایران شود دشمنت

ازو بد رسد بی‌گمان برتنت

بدو گفت اینک سردشمنت

کجا بد سگالیده بد برتنت

اگر سر برون آید از گردنت

جز آن گه که یابند مرده تنت

اگر چند رنجور بینم تنت

بفرسود یال و بر از جوشنت

نترسی که شمشیر گردن زنت

بگیرد به خون کسی گردنت؟

عدو زنده سرگشته پیرامنت

به از خون او کشته در گردنت

که چون بگذرد بر تو این سلطنت

بگیرد به قهر آن گدا دامنت

چه وسواس زد دست در دامنت

که پولی سیه میشود رهزنت

زَنَد آتش خشم در خرمنت

بسوزد همه رخت جان و تنت

کسی کو طریق تواضع رود

کند بر سریر شرف سلطنت

ولیکن تو جایش بدان و مکن

ملک سیرتی درگه شیطنت

تواضع بود با بزرگان ادب

[...]

مرا نیمه نانی که در خور بود

بدست آورم از ره دهقنت

چو دو نان نخواهم نمودن دگر

برای دو نان پیش کس مسکنت

من و گنج آزادگی بعد از این

[...]

صوابست راه ختا رفتنت

ولی خون خود باد در گردنت

به آهوی صیاد شیرافکنت

به سوفار مژگان خنجرزنت

بگیرد چون خون دلم دامنت

درآویزد از عطر پیراهنت