همیشه هنرمند بادا تنت

رسیده به کام دل روشنت

به خاک اندر افگنده پر خون تنت

زمین بستر و گرد پیراهنت

سرت را جدا کردمی از تنت

شدی مویه‌گر بر تو پیراهنت

گنهکار کردی به یزدان تنت

شود مویه گر بر تو پیراهنت

بگویش که چون‌بینی اکنون تنت

که از میخ تیزست پیراهنت

همی رنگ شرم آید از گردنت

همی مشک بوید ز پیراهنت

اگر شاه ایران شود دشمنت

ازو بد رسد بی‌گمان بر تنت

بدو گفت اینک سردشمنت

کجا بد سگالیده بد برتنت

اگر سر برون آید از گردنت

جز آن گه که یابند مرده تنت

اگر چند رنجور بینم تنت

بفرسود یال و بر از جوشنت

خرد کدخدا آمد اندر تنت

که تا داند او دوست از دشمنت

بدانبدان آفریده است از این سان تنت

که هست اهرمن سال و مه دشمنت

بدو گفت پیروز بادا تنت

که در دام بینم همی دشمنت

بدو گفت پیروز بادا تنت

به خاک سیه اندرون دشمنت

چو کُشتی، شدی کُشته دشمنت

تو کردی بد، این بود پاداشنت

سرت را جدا کردمی از تنت

ز خون دادمی رنگ پیراهنت

نترسی که شمشیر گردن زنت

بگیرد به خون کسی گردنت؟

عدو زنده سرگشته پیرامُنت

به از خون او کشته در گردنت

که چون بگذرد بر تو این سلطنت

بگیرد به قهر آن گدا دامنت

چه وسواس زد دست در دامنت

که پولی سیه میشود رهزنت