به یک جای بودند هر دو به هم

که این ابن عم بود و آن بنت عم

ربیع ابن عدنان چو شیر دژم

بزد تیغ و آن نیزه کردش قلم

همه ضبیان را ز تیمار و غم

سیه شد جهان و نگون شد علم

کی آید دگر پیش پیل دژم

کی تا بند او بگسلانم زهم

به پیش تو اندر به قهر و ستم

چنان چون سزد با تو باشم بهم

ز غریدن کوس و رویینه خم

تو گفتی کی مه راه کردست گم

نگشت از دلش عشق گلشاه کم

نه بر جان گلشاه کم گشت غم

بترسم که گلشاه را گر ز عم

بخواهم، به کف آیدم درد و غم

به مردی تو گر پیشی از روستم

نگیری تو نام ار نداری درم

دل ورقه بد جفت تیمار و غم

کی نه با درم بود با بنت عم

ضیاع و عقار و غلام و خدم

ز عقد یواقیت و زر و درم

بزاری چنین گفت: ای بنت عم

قضامان جدا کرد خواهد زهم

بدو نرگس از درد گسترد نم

بسرو سهی اندر آورد خم

ز هجران بر آتش فگند این تنم

ندانم چه خواهد همی زین دلم

چو رویینه نای اندر آمد به دم

در افتاد باد صبا در علم

ببد شاد وز دل بپالود غم

غلامی سیه دید با او بهم

همی خواست کآید بدیدار عم

مگر گردد آزاد از اندوه و غم

جدا مانده از مام وز باب و عم

ز ناله شده زرد، وز درد و غم

ببردن بر ورقهٔ دل دژم

زره را و انگشتری را بهم

به ورقه عمش گفت کای جان عم

مدار ایچ انده مدار ایچ غم