به مردانگی یل کابلی

به هندوستان و به هر منزلی

به بینی تو آن سکری زابلی

بدین گونه کردی بکین پر دلی

ز لشکرگهِ چینیان غلغلی

برآمد که آشفته شد هر دلی

فرو داشت کشتی به یک منزلی

شد آشفته مردم ز خیره دلی

به چهره سراسر گل زاولی

به غمزه همه جادوی بابلی

گه شیهه آشفته ی بیدلی

مر او را تگی دورتر منزلی

شکسته دلان چون خروش یلی

بدیدند با خنجر کابلی

بدین مهربانی و نیکودلی

روا دارم ار جان من بگسلی

دگر آلت رزم و ساز یلی

زره بود با خنجر کابلی

بیامد بدیدش به ده منزلی

سپاهی بدین تیزی و یکدلی

به مشغولی روزگار اندرون

همی چشم دارم فراغ دلی

به شب نور خورشید جویم همی

شنیدی چو من هیچ بی حاصلی

بپرداخت نزلی به هر منزلی

چنان کو فرو ماند و تنها دلی

که دیده‌ست بر هیچ رنگین گُلی‌

ز من عالی آوازه‌تر بلبلی‌؟

گه از هر سخن بر تراشم گُلی

بر آن گل زنم ناله چون بلبلی

نسفته دری ناشکفته گلی

همائی بر او فتنه چون بلبلی

به فرخ رکابی و خرم دلی

برون راند از آن شاه یک منزلی

پدید آمد آراسته منزلی

که از دیدنش تازه شد هر دلی

نبردم به سر عمر در غافلی

مگر در هنرمندی و عاقلی

الام طماعیة العاذل

ولا رأی فی‌الحب للعاقل

برادر، مرا در چنین بی‌دلی

ملامت رها کن، اگر عاقلی

یراد من‌الطبع نسیانکم

[...]

نرفتم در این مملکت منزلی

کز آسیب آزرده دیدم دلی