بدانست کآن کوش گردنکش است

که در حمله مانندهٔ آتش است

دوم گوهر مایه ور، دانش است

کجا یار دانش همه رامش است

چو دانسته بودند کاو سرکش است

به سوزندگی گرم چون آتش است

جوان را چو گل نعل بر ابرش است

چو پیری رسد نعل بر آتش است

دولت این جهان اگرچه خوش است

دل مبند اندرو که دوست کش است

میازار موری که دانه‌کش است

که جان دارد و جان شیرین خوش است

کسی را که با دوستی سرخوش است

نبینی که چون بار دشمن کش است؟

میان دو تن جنگ چون آتش است

سخن‌چین بدبخت هیزم کش است

مرا نیز با نقش این بت خوش است

که شکلی خوش و قامتی دلکش است

میان دو کس جنگ چون آتش است

سخن چین بدبخت هیزم کش است

ز جاهل بترس این مثل هم خوش است

که در زیر خاکسترش آتش است

دلم زان ز مهر تو در آتش است

که در سوختن شمع مجلس خوش است

مرا جان شوریده در آتش است

ترا زلف شورید? سرکش است

سمن بوی و سیمین‌بر مهوش است

ولیکن ز عشق تو در آتش است

بدانست کان جنگجو مهوش است

کز ایشان به پیکار چون تش است

که پیوسته‌شان جای در آتش است

همه جای دیوان مردم کش است

ولی جنگ در روی میدان خوش است

چو نی جان گردان رزم آتش است

کز ان سام بیچاره در آتش است

دلش از غم هجر او ناخوش است

اگرچه مرا دل پر از آتش است

دلم از غم ماه خود ناخوش است

دل هر که بیمار او شد خوش است

ز شادیست پر گرچه غمگین وش است

رود جان چو پیکان به دنبال تیر

چر یابد نشانی از آن ترکش است

بساط شهان زیر پای افکند

[...]