گرفتند از آن آزمون را بسی

نبد بهره جز سنگ با هر کسی

چو کشتی پدید آمدی هر کسی

شدندی به کف درّ و گوهر بسی

پراکنده در غار و که هر کسی

به کشتی کشیدند از آن زر بسی

اگر چه بُدم گنج شاهی بسی

بدانگونه رفتم که کمتر کسی

اگر درّ را ارج بودی بسی

به خاک و به سنگش ندادی کسی

وگر زآن گهرها ببردی کسی

ندیدی ره ار چند جُستی بسی

نشاید بداندیش بودن بسی

کند زندگی تلخ بر هر کسی

برهنه زن و مرد هر سو بسی

ازاری زده بر میان هر کسی

ز هر گونه بیند شگفتی بسی

گِرد گونه گون دانش از هر کسی

درو رنج باید کشیدن بسی

جفا بردن از دست هر ناکسی

چو تنها بُوی رنج دیده بسی

مده اسپ را بر نشیند کسی

چو اندک بود خواسته با کسی

ز رادیش زفتی نکوتر بسی

اگر مردم اندک بدی گر بسی

ابی باژ نگذشتی از وی کسی

پشیزی به دست تو بهتر بسی

ز دینار در دست دیگر کسی

ز زاول گُرُه کشته گردد بسی

ز پیوستگانت کم آید کسی

به گرد دروغ آن که گردد بسی

از او راست باور ندارد کسی

مشو گرچه زن لابه سازد بسی

به جای تو بفرست دیگر کسی

گرت زور باشد زپیلان بسی

بود هم به زور از تو افزون کسی

ز هر جانور کان شناسد کسی

نبد چیز الا تشی بُد بسی

به چاره بر آن کُه نرفتی کسی

وزو عنبر افتادی ایدر بسی