همه بر زن وزاده بر پادشا

نخوانیم کس را مگر پارسا

پر از درد دیدم دل پارسا

که اندر جهان دیو بد پادشا

کزین پس شوی بر جهان پادشا

نباید که باشی جز از پارسا

گر ایدون که زین سان بود پادشا

به از دانشومند ناپارسا

یکی راز گفت آن زن پارسا

بدان تا بگویم بدین پادشا

که برد این ستون جهان را ز جا

براندیشهٔ بد که بد رهنما

مباشید یک تن زدیگر جدا

جدایی مبادا میان شما

سوی گردیه نامه‌ای بد جدا

که ای پاکدامن زن پارسا

ازان پس چنین گفت با رهنما

که او را هم‌اکنون ببردست وپا

به گستهم گو ایچ گونه مپا

چو این نامه من بخوانی بیا

چه زو ایستاده چه مانده بجا

بدیدی به چشم سر اخترگرا

نشست از پس پرده‌ای پادشا

چناچون بود مردم پارسا

چو دستش ببرید گفتا دو پا

ببرید تا ماند ایدر بجا

دژم بود زان دختر پارسا

گسی کردن از خانهٔ پادشا

بدو گفت چندانک این در هوا

بماند شود بنده‌ای پادشا

بدو گفت بهرام کین پارسا

بدان رفته بود از در پادشا

مکن آز را برخرد پادشا

که دانا نخواند تو را پارسا

نبودی بهر پادشاهی روا

نشستن مگر بر در پادشا

ز آزردن مادر پارسا

که با ما چه کرد آن بد پرجفا

زمانی بدست یکی ناسزا

زمانی خود از درد و سختی رها