بیفگند پیل ژیان را به خاک

نه شرم آمدش زان سپهبد نه باک

تن پیل وارش بران گرم خاک

فگندند و از کس نکردند باک

همی جامه را بر برش کرد چاک

همی کند موی و همی ریخت خاک

ز اسپ اندر افتاد پیران به خاک

همه جامهٔ پهلوی کرده چاک

که این را بدارید چون جان پاک

نباید که بیند ورا باد و خاک

پراگند کاووس بر یال خاک

همه جامهٔ خسروی کرد چاک

نباشد بشویم سرم را ز خاک

همه بر تن غم بود سوگناک

بران کشته از کین برافشاند خاک

تنش را به خنجر بکردند چاک

خروشان به سر بر پراگند خاک

همه جامه ها کرد بر خویش چاک

ز هستی نشان است بر آب و خاک

ز دانش منش را مکن در مغاک

کنند این زره بر تنش چاک چاک

چو مردار گردد کشندش به خاک

نخواند مرا موبد از آب پاک

که بپرستم او را پدر زیر خاک

به فر و به فرمان یزدان پاک

سراسر به گرز اندر آرم به خاک

همانگه به فرمان یزدان پاک

ازان بارهٔ دژ برآمد تراک

ز دیوان بسی شد به پیکان هلاک

بسی زهره کفته فتاده به خاک

ز گردنده خورشید تا تیره خاک

دگر باد و آتش همان آب پاک

مر آن را که کاموس ازو شد هلاک

ببند کمند اندر آرم بخاک

بروید ز خاک و شود باز خاک

همه جای ترسست و تیمار و باک

چه دینار در پیش بزمش چه خاک

ز بخشش ندارد دلش هیچ باک

شود هردو بر دست او بر هلاک

ز هر زورمندی نیایدش باک