ولیکن مرا هست عذر زنان

یکی هفته ام داد باید زمان

مر آن خسته دل را هم اندر زمان

فرستاد سوی سرای زنان

گهی زرد گل کشت بر زعفران

گهی خون دل راند بر ارغوان

همی گفت ای لعبت دلستان

کجا جویمت من بگرد جهان

ز تف خدنگ و ترنگ کمان

ز زخم عمود و ز طعن سنان

چو بر کینه جستن ببندم میان

نیندیشم از چون تو سیصد جوان

بگشتند ازین حال پیر و جوان

بسی طعنه شد باطل اندر میان

نبخشودی ای شوم نامهربان

بر آن پیر فرتوت دیده جهان

یکی خسته بازو یکی خسته ران

همان زین بترسید و هم این از آن

ز بس ماندگی مرکب هردوان

همی خون فگند این و آن از دهان

گرفتند مر هر دو را در میان

شدند از طرب شادمان و دنان

به گلشاه گفتی همی هر زمان

ز کین جگر: کای فلان و فلان

بر ورقه نزدیک تر بد ز جان

که بس با وفا بود و بس مهربان

چی از بختگان و چه از بختیان

ز اسبان و از بدرهای گران

ز پنجم به نیزه جدا کرد جان

ز ششم به شمشیر بستد روان

که داند چه داد او بدان مهربان

تو گفتی مگر هست مال جهان

گمان برد هر کس کی بود آن جوان

یکی نامور مرد بازارگان

جوان و آنک بود از شمار جوان

بخوردند سوگندهای گران

شدم همچنان کآمدم زین جهان

اگر بد بدم رست خلق از بدان

یکی دشنه ای داشت او بر میان

برآهیخت آن ماه کوچک دهان