محمد جهانگیر حیدر مصاف

که از پیش او پس خزد کوه قاف

به گردش گل و سنبلش را طواف

سر موش اندر سخن موشکاف

باستاد چون کوه اندر مصاف

بسی داد از بازوی خویش لاف

پری‌دخت گفتش که از گرد، لاف

چه خیزت ندیدی مرا در مصاف

درآمد به گرد حرم در طواف

چو عنقا که گیرد نشیمن به قاف

چه داری بدین گونه لاف و گزاف

هنر باید از مرد جنگی نه لاف

نه تهدید گوید سخن از مصاف

بدین گونه گوید سخن از گزاف

بدان در برابر شوم در مصاف

بود رزم سیمرغ با کوه قاف

غرابش بشد سنگ و خود تا به ناف

دلاور به خود گفت از خود ملاف

مزن بر خود از کار ناکرده لاف

مکن هیچ رای سخن بر گزاف

سپهبد برون آورید از غلاف

که لرزید از بیم او کوه قاف

برآورد شمشیر را از غلاف

دو نیمه شد از بیم او کوه قاف

نگویند مردان ازین سان گزاف

هنر پیش باشد به میدان نه لاف

بخوردم سه زخم وی اندر مصاف

ز من دور شد جمله لاف و گزاف

یکی را بزد بر سرش بی‌گزاف

که بشگافت از فرق تا روی ناف

ندانی مگر نام من در مصاف

که لرزد ز تیغم دل کوه قاف

ز کهسار قافم زبان بی‌گزاف

نیارم که گویم ز خود هیچ لاف

الا ای زده چون من از عشق لاف

مزن در ره عشق لاف از گزاف

نگنجد دل عاشق اندر دو کون

نیاید ید قدرت اندر نکاف

تو با عاشقان همسری چون کنی

[...]

سری گر برآید رجیب خلاف

توهم دزد و دشمن بکین برشکاف

بیک شربتی گفت شیرینه باف

که نتوان ز حد برد دعوی ولاف