جهاندار بخشندهٔ کامکار

خداوند بیچون پروردگار

نهالی کی در اول نو بهار

نشانده بدی عیدت آمد ببار

دو غمشان گه عشق گشتی هزار

دو لبشان گه بوسه گشتی چهار

ربیع ابن عدنان شد آگه ز کار

کی آمد سپاه از پی کارزار

یکی شعر گفت آن نبرده سوار

که چون بود شعرش عجب،‌ گوش دار

ربیع ابن عدنان چو برق بهار

یکی تیغ زد بر میان سوار

نهاده ز مهر دلش بر کنار

دو دیده ز غم کرده بد سیل بار

بگفت این و مانند ابر بهار

برو حمله کرد آن دلاور سوار

ز بس ضرب شمشیر زهر آب دار

بشد تیغ در دستشان پاره پار

فرس پیش او راند، گفت: ای نگار

چرا آمدی؟ زود حجت بیار

ز گفتار او ورقه شد سوگوار

بگفتا که هم جان شد و هم نگار

بر بابک آمد، گرستش بزار

پر از خون دل کرده روی و کنار

نماندش صبوری، نماندش قرار

به خیمه درون جست عیار وار

بدو گفت: ای مادرم، زینهار!

بدین عاشق خسته دل رحمت آر

تو ای خاله بر من مخور زینهار

بدین سوخته دل یکی رحمت آر

ازو کار ورقه شود آب دار

شود شادمانه بدیدار یار

أبا هر و پیمان ببست استوار

ز بهر سفر را بسیجید کار

گرفت آن سهی سرو را در کنار

ببوسید رخسار آن نوبهار

به گل شاه داد از پی یادگار

نشست از بر بارهٔ راهوار

بگفتند ایا نام گستر سوار

حدیث یمن سخت زارست زار