مرو را پدر نام گل شه نهاد

که خورشید رخ بود و حورا نژاد

بزیرش یکی بور تازی نژاد

همی راند و شعری همی کرد یاد

به میدان در، آن هر دو خسرونژاد

به کینه بگشتند چون تند باد

همی بر زدند از جگر سرد باد

همی کرد هریک ز گلشاه یاد

براند اسپ تازی به کردار باد

بیامد میان مصاف ایستاد

غلام دلاور درآمد چو باد

به حمله به نزدیک گلشاه شاد

پدرت اندرین آرزو جان بداد

ترا نیز جان داد باید به باد

سپاه بنی ضبه گشتند شاد

همه حمله کردند چون تند باد

برون آمد از خیمه چون تند باد

سوی لشکر دشمنان رخ نهاد

سوی شوی خویش اندر آمد چو باد

سخنهای ورقه برو کرد یاد

به دستور ورقه چنین کرد یاد:

کی ای مهمتر راد فرخ نژاد

به ساعت در شهر بگشاد شاد

ز شهر یمن روی بیرون نهاد

همی گشت در گرد میدان چو باد

وز آن کارزارش همی کرد یاد

قرین تو گلشاه فرخ نژاد

روان آن ستد کو بدو باز داد

بفرمای ما را هر آنچت مراد

که تا ما کنیم اندر آن اجتهاد

بر ورقه آمد پری روی راد

بگفتار با او زبان برگشاد

چو در پیش ورقه چنین کرد یاد

به پاسخش ورقه زبان برگشاد

سوی چشمه راند اسپ را همچو باد

ز سستی که بود از فرس درفتاد

شه شام رفتش بر ورقه شاد

بگفت ای جوانمرد فرخ نژاد

کنیزک سوی ورقه آمد چو باد

برو کرد گفتار گلشاهٔاد