ز بر پّر طاووس بفراختی

به بانگ آمدی، جلوه برساختی

کجا خنجر از زخم بفراختی

بر الماس آب بقم تاختی

که بر مهتر خویش بدساختی

همه گنج و گاهش برانداختی

شدی چون زنان شرم بنداختی

از ایران یکی شوی نو ساختی

مرآن مهره کاندر هوا باختی

سَر سروران بود کانداختی

چنین اشک تا شب همی تاختی

گهش شب به یک بار بگداختی

سرش را چو گویی برانداختی

چنین خویشتن را فدا ساختی

چنین تاش دو دیده بگداختی

ز مژگان به رخسار بر تاختی

ازو خشت زرین همی ساختی

یکی چشمه بُد در وی انداختی

سر از شاخ هر مرغ بفراختی

همی این از آن به نوا ساختی

به پاسخش گفتند بد ساختی

که بر دم ما طمع را تاختی

گهر داشتی ارج نشناختی

به نادانی از کف بینداختی

سوم پند شهری که نو ساختی

به رنج اش بسی گنج پرداختی

ز نخچیر چون باز پرداختی

همه بزم با ماهرخ ساختی

سپهبد پیاده همی تاختی

به راه گوزنان کمین ساختی

بدادی سبک داد و بنواختی

وز اندازه بر پایگه ساختی

چو سفتی برو مشک برتاختی

وز اندیشه‌اش رشته‌ها ساختی

نهان هر گهی تاختن ساختی

به تاراج بومش برانداختی

کوه آبش از موج بفراختی

ز پس باز بر خشکی انداختی

بدان نیزه از پیل درتاختی

ز زینشان به ابر اندر انداختی