ز دل دود غم رفته بر آفتاب

دو دیده چو دریا دو رخ جوی آب

همی ماهی آورد از قعر آب

بپختی میان هوا ز آفتاب

کرا مُرد سنگی گران در شتاب

ببندند و زود افکنندش در آب

دمید آتش از خشکی و تف و تاب

ز سردی و ترّی پدید آمد آب

چو نم دار جامه که بدهیش تاب

بیفشاریش زو بپالاید آب

پس از تف آن آتش و عکس آب

برآمد بخار و ز نو داد تاب

چو دریا به شورش گرفتی شتاب

یکی طشت بودش بکردی پر آب

همی هر گه از چشم آن چشمه آب

شدی در هوا همچو تیر از شتاب

از ایدر برد نزدش اندر شتاب

به چنگال میوه به منقار آب

از آن پس چو چشمی بدی نیم خواب

فشاندی ز مژگان چو گرینده آب

در آن گلستان چشمه ای روشن آب

خوش آبی به بویندگی چون گلاب

بدان چشمه ژرف هم در شتاب

شدند آشنا بر کسان زیر آب

بریمش درین خانه هنگام خواب

بشویند چهرش به مشک و گلاب

هر آن ماهیی کاو فتادی ز آب

بدو باد جستی شدی سنگ ناب

بدین گونه مارست کز زهر تاب

کند مرد را آرزومند آب

به یزدان که داد از بر خاک و آب

زمین را درنگ و زمان را شتاب

پدید آورد تیره سنگی در آب

کند زو همان آب دُرّ خوشاب

بد از کهربا زرد گوهر در آب

درخشنده چون در سپهر آفتاب

از آن ابر مرغان در آن ژرف آب

ببودند پنهان هم اندر شتاب

گهِ تشنگی بخشد از بیخم آب

به گرما کند سایه ام ز آفتاب