ز حکمت بیاموزمت نکته‌ای

که در هر دو عالم شوی سرفراز

لباس طریقت چو در بر کنی

به ذلت مرنج و به عزت مناز

به عشق آر رو تا که شاهی کنی

[...]

به کسری چه خوش گفت بوذر جمهر

که تا می‌خرامد به کامت سپهر

مبادا به کس کینه ورزد دلت

ملرزان دلی تا نلرزد دلت

یکی اره بر پای سروی نهاد

[...]

به گیسوی آشفتهٔ پرشکن

که عشق است و بس هرچه هست ای ثمن

در این دشت و کشور به هم زد دو بال

جهان شد منقش ز زرد و ز آل

به پیش تو عین است و شین است و قاف

[...]

ظلال صور چون شود سوخته

که ماند جز او رخ برافروخته

تو بی تو شو آنگاه خود را شناس

که این است مر معرفت را اساس

برون از تو ای تو چه زیبا تویی

[...]

گر آسایشی داری از روزگار

وصال عزیزان غنیمت شمار

به جمعیت دوستان روی نه

پراکندگی را به یک سوی نه

به دوری مکوش ار که بدخوست یار

[...]

چو صنعش نشاید کماهی شناخت

که یارد کمال الهی شناخت

اگر موج دریا بود صد هزار

تو مجموع یک آب دریا شمار

ز یک آفتاب است این روشنی

[...]

الهی به مستان میخانه‌ات

به عقل آفرینان دیوانه‌ات

به میخانهٔ وحدتم راه ده

دل زنده و جان آگاه ده

دماغم ز میخانه بویی شنید

[...]

بری ذاتش از تهمت ضد و جنس

غنی مُلکش از طاعت جن و انس

جهان متفق بر الهیّتش

فرو مانده در کُنهِ ماهیتش

محیط است علم ملک بر بسیط

[...]

من آن روز بودم که اسما نبود

نشان ازوجود مسما نبود

نظر کردم از منظرِ شاهدان

بجز زلف و رویش هویدا نبود

جهان چیست ماتم سرایی در او

نشسته دو سه ماتمی رو برو

جگر پاره‌ای چند بر خوانِ او

جگرخواره‌ای چند مهمانِ او

حجابِ ره آمد جهان و مدارش

ز ره تا نیندازدت بر مدارش

به باد دی و تابِ تیرش نیرزد

نعیمِ خزان و نسیمِ بهارش

نه با راحت وصل او رنج هجرش

[...]

گره بسته‌ای داشت طفلی به دست

بیفکند و اندر کمینش نشست

روان طفل دیگر ربودش ز جا

چو بگشود در وی نبد جز هوا

گره بسته دنیا و طفل آن دنی است

[...]

شبی گفتم آن پیر میخانه را

همان از خود و خلق بیگانه را

که ما را بهشت برین آرزوست

خدای زمان و زمین آرزوست

بر آشفت و گفت ای نه درخورد ما

[...]

دو در دارد این باغِ آراسته

در و بند ازین هر دو برخاسته

درآ از در باغ و بنگر تمام

ز دیگر در باغ بیرون خرام

اگر زیرکی با گلی خو مگیر

[...]

وجودم زمانی که پیدا نبود

بجز مظهر حق تعالی نبود

به مصر وجود آن زمان آمدم

که با یوسفِ جان زلیخا نبود

فرشته مرا سجده آن روز کرد

[...]

می‌دمد هر کسش افسونی و معلوم نشد

که دلِ نازک او مایل افسانهٔ کیست

چهل سال هر روز عقل آزمود

که تعطیل روزیش روزی نبود

نه سر بی کله شد نه تن بی لباس

همان می‌طپد دل زهی ناسپاس

طلب کردن علم از آنست فرض

که بی علم کس را به حق راه نیست

کسی ننگ دارد ز آموختن

که از ننگِ نادانی آگاه نیست

جهان را بلندی و پستی تویی

ندانم چه‌ای هرچه هستی تویی

به بینندگان آفریننده را

نبینی مرنجان دو بیننده را

خرد راو جان را همی سنجد او

در اندیشهٔ سخته کی گنجد او

به هستیش باید که خستو شوی

[...]