آهشان سوخت سقف گردون را

اشکشان دجله ساخت‌ هامون را

وانکه او طالبست افزون را

گو ببین عاد را و قارون را

خیز و بگذار دنیی دون را

تا بیابی خدای بیچون را

هرکه او بنده گشت گردون را

کرد ضایع خدای بی‌چون را

باز گفتند حال مأمون را

عرضه کردند حال محزون را

خیزُ دَر دٍه شراب گلگون را

شادیِ اندرون و بیرون را

آن چُنان مست کن ز باده مرا

که ندانم ز کوه، هامون را

چون ز باده سرم شود گردان

[...]

از برای صلاح مجنون را

بازخوان ای حکیم افسون را

از برای علاج بی‌خبری

درج کن در نبیذ افیون را

چون نداری خلاص بی‌چون شو

[...]

همچو یک لقمه جسم قارون را

جنس او صد هزار ملعون را

چونکه کم طالب است افزون را

پس کند سجده برد اکسون را

آنکه او کشت نفس ملعون را

کرد پاک از درون آن دون را

نی زمین همچو لقمه قارون را

ز امر موسی بخورد آن دون را

مهر بگشای لعل میگون را

مست کن عاشقان مجنون را

رخ نمودی و جان من بردی

اثر این بود فال میمون را

دل من کشته بقای تو باد

[...]

هوشمندی بدید مجنون را

آن ز فرمان عقل بیرون را

که چه حال اوفتاد مجنون را

بیخود آن مبتلای مفتون را

عقد بستند آن دو مفتون را

شاد کردند آن دو محزون را