زآنچه بیرون زسقف گردون‌است

جمله معلوم اوست‌کو چون است

زانکه زادراک حس بیرون است

آستانش ورای گردون است

نی که هر روز پایم افزون است

که وثاقم به نزد جیحون است

جامه را سرخ کرد‌، کاین خون است

وین تظلّم ز جور گردون است

هر جسد را که زیر گردون است

مادری خاک و مادری خون است

بخدائی که نفس قدرت او

شمس های رواق گردون است

کاف پیش کرشمه ی قدرش

عاشق طاق ابروی نون است

تا برآرد به آب صدره شام

[...]

هیچ داند که حال ما چون است؟

یا ز ما خود دلش دگرگون است؟

در سرائی روی که بیچون است

صورت چون بپیش آن دون است

سخنی پیش تو بد و دون است

سخنی خوب و نغز و موزون است

گفت با وی کلیم این چون است‌؟

این ز عقل و ز شرع بیرون است

آن درون نیست است و بی‌چون است

زاندرون است آنچه بیرون است

زانکه با هر یک آن دگرگون است

بر یکی آب و بر دگر خون است

راه‌شان ای پسر دگرگون است

در گذر تو ز چون که بی‌چون است

گذر از چون که یار بیچون است

هر که در چون بماند آن دون است

رفتنش بی نشان و بیچون است

هرکه او را نداند آن دون است

قال و حالش ز جمله افزون است

حالها پیش قال او دون است

روح ما بی چگونه و چون است

نی درون است آن نه بیرون است

علم های خدا دو صد گون است

همچو کالا عزیز و هم دون است

بعد وصلت سفر دگرگون است

سیر واصل نهان و بی‌چون است

راه ما طرفه است و بیچون است

برتر از عرش و فرش و گردون است