هفده تاموی چون ستاره به باغ

وآنِ دیگر سیاه چون پرِ زاغ

همه را بر دل از علی صد داغ

شده یکسر قرین طاغی و باغ

هردو در راه دین چو شمع و چراغ

هردو در راغ دین چو گلشن و باغ

صفت عاقلان درین نو باغ

کهنه نو کردنست پیش چراغ

نیست جز شرع و عقل و جان و دماغ

خلق را در دو خطه چشم و چراغ

دل که باشد سیاه چون پرِ زاغ

صید طاووس کی کند در باغ

موضع دین دلست و مغز و دماغ

همچو بزر و فتیله نور چراغ

گر دلت نیستی به صورت زاغ

همه طاوس گیردی به چراغ

دین ز دل خیزد و خرد ز دماغ

دین چو روز آمد و خرد چو چراغ

هست معراج دل به وقت فراغ

قاب قوسین عقل و شرع دماغ

چرخ را کرده چون شکوفه به باغ

گاو گردون ز شش پلیته چراغ

عیسی جانت گرسنه‌ست چو زاغ

خر او می‌کند ز کنجد کاغ

داده در دست دزد شمع و چراغ

چیست این شمع شرع نور دماغ

اندرین ره چه بلبل است و چه زاغ

مر فلک را چه مشعله چه چراغ

که یکی شمع زنده کرد به باغ

به یکی بوسه صدهزار چراغ

تنگهای شکر مریز به باغ

که همه باغ طوطی‌اند چو زاغ

سوی اصل از سرای محنت و داغ

با لباس کبود رو چو چراغ

سکته از انسداد بطن دماغ

که تمامی نیابد استفراغ

آب چون شد روان چه سازد باغ

ریگ چون شد روان بلخشد راغ

تو بر افروختی درون دماغ

خردی تابناک‌تر ز چراغ