وآنچه گفتم همه درست ترست

که به خوبی زبیده دگرست

زین جهانت بدان جهان سفرست

گذرت راست بر پل سقرست

صورت من اگر چه مختصرست

صفتم بین که عالم هنرست

دگری تو چو آینه دگرست

آینه از صورت تو بی‌خبرست

نردبان اصل و مایهٔ سفرست

لیک زان مرد را همه خطرست

مار بینی عدوی کینه‌ورست

ور کند قصد تو ترا بترست

قصد کشتی مکن که پر خطرست

مرد کشتی ز بحر بی‌خبرست

آدمی را که بر سقر گذرست

جلوه‌گر کفر و دین و خیر و شرست

صورت از عین روح بیخبرست

تن دگر دان که روح خود دگرست

خَلق را خُلق او نویدگرست

نور ماه از جمال جرم خورست

بوده بیند کسی که جانورست

آنکه نابوده بیند آن دگرست

رهروان را چو درد راهبرست

آنکه را درد نیست کم ز خرست

مرد را دردِ عشق راهبرست

آتش عشق مونس جگرست

در زمانه ز هرچه جانورست

تا نشد پخته آدمی بترست

آدمی با گنه شکسته‌ترست

پای طاوس چشم زخم پرست

کار دل جنگ و کار جان حذرست

کار شه زور و کار زن سمرست

صورت طمع کآفت بشرست

کپی سگ دمست و گربه سرست

این نه جای تمتّع و نظرست

جای تر سست و موضع خطرست

مر ترا تخت ملک منتظرست

از عبث جمله بخت بر حذرست

دل گرم تو زاد رهگذرست

دمِ سرد تو بادِ ابر برست