دیده بازت نشد به عالم غیب

زان به ظلمت فرو نشستی و عیب

تا نیابد دل تو راه به غیب

دست حاجت برون می‌آر از جیب

با تو همراه کرده‌اند از غیب

سروری، چون کف کلیم از جیب

جذبشان در کشیده از ره جیب

تا به خلوتسرای عالم غیب

نردبان پایۀ سراچۀ غیب

هست از دامن تو تا ز جیب

جمع کردم بسی کلام غریب

کردم آنگه مصنفات عجیب

پس بیاراست آن به زیور و زیب

تا کند با عوام مکر و فریب

جسم گردد کنون و از ترکیب

مُحْدَث آید قدیم فرد مجیب

دارد این ره بسی فراز و نشیب

مخور از مکر عقل خیره فریب

مثل چرخ و شکلهای غریب

بشنو از من کنون علی الترتیب

گرچه هر دم ز شکلهای غریب

خلق کون و فساد راست نصیب

حق نهد در کفت مفاتح غیب

چونکه برخیزد این تردد و ریب

معنوی دگر ربوده نصیب

زو رسول و نبی، ولی و حبیب

صد به سی و به بیست کرده حسیب

پس خدا را به بیع داده فریب

نه مدرّس نه قاضی و نه خطیب

نه معلم نه واعظ و نه ادیب

پا به دامن کشیده سر در جیب

یعنی افتاده ام به مکمن غیب

ما مضی مات و المؤمل غیب

نیست جز نقد وقتش اندر جیب

پهلوی راست سوی گلشن غیب

پهلوی چپ درین نشیمن ریب

هست عیبی به هر سر مو شیب

اینک یک پیری و هزاران عیب

آنچه باشد به عقل و فهم قریب

که شود منکشف به فکر لبیب