گر تو در خطّهٔ خطر شب و روز

با خرد همچو طفل باز گَوز

شادمان باش و چهره را بفروز

خویشتن را به نار جهل مسوز

خصم را از سنان گردون سوز

بنموده ستاره اندر روز

خنجرش روی روز و ملک افروز

بیلکش رای سوز و ایلک دوز

از مدد نیزه نیزه بود آن روز

تیر پروین ربای جوزا دوز

پیش عدلت بهار جان افروز

نزد عقلت سپهر پیش آموز

نان ایتام و غزل دوک عجوز

بستده حرص بیش کرده هنوز

شکر ایشان بخواهم ارچه به روز

بشکند زوبه ساعتی صد گوز

تو چو بادام و پسته رخ مفروز

کایچ گنبد نگه ندارد گوز

از پی صید آهوی خوش پوز

چشمها سرمه کرده‌ای چون یوز

بر وفای زمانه کیسه مدوز

بگذرانش به قوت روز به روز

من که بر گلبن سخن شب و روز

بلبلان را کنم نوا آموز

هست ایام شمس دین نوروز

هست بر کامها دلش فیروز

روز حاسد ز کین او چون شب

شب ناصح ز مهر او چون روز

چرخ بیدادگر ز هیبت او

[...]

ای بر اعدا و اولیا پیروز

در مکافات این و آن‌شب و روز

بر یکی جود فایضت غالب

وز دگر جاه قاهرت کین‌توز

بذل نزدیک همت تو چو وام

[...]

بر تن دشمنان برقع دوز

برق شمشیر اوست برقع سوز

ز اول صبح تا به نیمه روز

من سفر ساز و او مسافر سوز

شمعهای بساط بزم افروز

همه یاقوت ساز و عنبر سوز

یا بر این تخت شمع من بفروز

یا چو تختم به چارمیخ بدوز

آفتاب ار بگردد از سر سوز

تنگ روزی شود ز تنگی روز

در مکافات آن جهان افروز

خواند بر شه فسون پیرآموز