بر دمید از میان آتش و دود

چون صدای ندای حق بشنود

این صنم کرده سال و مه معبود

وآن جدا مانده از همه مقصود

رفته زو بر عطا چو چرخ کبود

تا به گردن در آفتاب فرود

هرچه مکنون غیب حضرت بود

به کم از ساعتی مرا بنمود

هر مصالح که مصطفی فرمود

عقل داند که گوش باید بود

هرکجا شرع روی خویش نمود

رای در گرد سمّ او فرسود

شرف قاب از آن نقاب فزود

رفعت عرش زینت تو ربود

شود از تفّ آن نفس چو نمود

موج دریا چو آتش نمرود

مر مرا تا به خلق راه نمود

چون گذشتم ز خلق راه نبود

هرکجا او شراب دین پالود

پسر بوقحافه قحفش بود

بعد از آن سگ متابعت بنمود

تا از آن یک قدم ورا بُد سود

لاجرم در میان دایره بود

بی‌زیان مر ورا برآمد سود

خواند حیدر برادرش را زود

جملهٔ حالها روا بنمود

که مرا این معاویه فرمود

کار کردم کنون ندارد سود

از پس بدرِ دین نه دیر چه زود

آفتابِ زمانه چهره نمود

تو چه دانی که بوحنیفه که بود

چه شناسی که شافعی چه شنود

گر ترا بوحنیفه دیو نمود

او سوی دین به جز فرشته نبود

باد یزدان ز هردوان خشنود

که بسی خلق یافت زیشان سود

تا ز دود تو سود چرخ کبود

ترزبان زردروی گردد زود

در هوس عالمی نبینی سود

از هوا زنده‌ای بمیری زود