گرچه نمرود آتشی افروخت

آتشش چون علف نیافت نسوخت

گر قبای بقا نخواهی سوخت

برکش از تن قبای آدم دوخت

طالع آنکه دین به حرص فروخت

در وبالش به احتراق بسوخت

تا عمر شمع تازیان بفروخت

کسری اندر عجم چو هیمه بسوخت

دوست نادان بود نباید سوخت

باید این حکمت از علی آموخت

دوست را کس به یک بلا نفروخت

بهر کیکی گلیم نتوان سوخت

حاتم از جود تو سخا آموخت

دولت از ملک تو ثبات اندوخت

چند خواهی به درد ما را سوخت

که نه ما را خدای بر تو فروخت

روی او چون ز رای او بفروخت

آفتابی به آفتاب آموخت

هرکه در سر چراغ دین افروخت

سبلت پف کنانش پاک بسوخت

روی نعمان ازین سخن بفْروخت

خرمن مهر و مردمی را سوخت

همه را یک به یک به هم بردوخت

چون به هم جمله شد درو آموخت

هرکسی مِی خرید و تیغ فروخت

درع آهن درید و زرکش دوخت

تیر شه برق شد جهان افروخت

گوش و سم را به یکدیگر بردوخت

دیو را بست و اژدها را سوخت

پیل را کشت و کرگدن را دوخت

هرکه را جامه‌ای ز مهر بدوخت

چونکه بد‌مهر دید باز فروخت

گرچه در تاب تشنگی می‌سوخت

لب به دندان ز لابه برمی‌دوخت

فتنه می‌ساخت مصلحت می‌سوخت

ملک می‌جست و مال می‌اندوخت

بر امانت خیانتی بر‌دوخت

و‌آن امینی به خائنی بفروخت

شمع را در سرای خویش افروخت

دل پروانه را به آتش سوخت