کرده امر خدای در هر فن

قوّتی را به فعلی آبستن

گر چو زنبور خانه خواهی تن

پیش تیرِ قضا سپر بفکن

زانکه داند خدای رمز سَخُن

غمز او غمزه‌ها تقاضا کن

عقل تو در مراتب دل و تن

زندگانی دهست و زندان کن

چون سرای بهر چشم زخم بزن

عقل را پیش شرع او گردن

پسر آزرست فرش افکن

پسر مریم است مقرعه زن

شده از غیرتش فریشم تن

زَهرهٔ زِهرهٔ بریشم‌زن

روز محشر دو چشم او روشن

به خدا و رسول و عدل و سنن

ای سنایی بگوی خوب سخن

در ثنای گزیده میر حسن

جعدهٔ بنت اشعث آن بد زن

که ورا جام زهر داد به فن

از غرورِ سپهر مؤمن ظن

وز مرور زمانه ایمن تن

هیچ را در جهان ز علم و ز ظن

بیخردوار پشت پای مزن

از پی شاخ بیخ شرع مکن

وز پی جاه راه خلق مزن

شاخ دندانهٔ محال بزن

بیخ بتخانهٔ خیال بکن

نه ز لاتامنوا سپر بفگن

نه ز لاتقنطوا قفص بشکن

علَم لشکر جفا بفگن

قلم نقشبند تن بشکن

بندگی کن تو جهد خود می‌کن

راه رو راه و پیش مار سخن

همه زشتان آینه دشمن

همه خفّاش چشمهٔ روشن

علم با تو نگوید ایچ سخن

زانکه گه مرد باشی و گه زن

زیرکان را در این سرای کهن

هیچ غمخواره‌ای مدان چو سخن