کرده‌ای با دل و جگر درهم

خشم ابلیس و شهوت آدم

نیست خامی مگر کم اندر کم

چون ره رومیان خم اندر خم

گِل و دل دان سرشتهٔ آدم

این برآن آن برین شده درهم

اوّلین بند در رهِ آدم

بود نای گلو و طبل شکم

کیسه خالی و شهر پر ماتم

شرع خصم و ندیم نامحرم

آز را مار دان که در عالم

نشود جز به خاک سیر شکم

هست در چشم کبر نقش و حشم

شکل کنّاس واکمه و ابکم

مرد را چون هنر نباشد کم

چه ز اهل عرب چه ز اهل عجم

بود سلمان خود از دیار عجم

بر درِ دین همی فشرد قدم

آن دو موش سیه سفید دژم

که بُرد بیخ خار بُن در دم

خانه را گور ساز و دل را خصم

در و دیوار خاک و گِل را رسم

گر تو هستی ز نسبت آدم

هم ز خود زای با کمر چو قلم

از پی گندمی درین عالم

چند باشی برهنه چون آدم

کار دین و آسمان این عالم

همچو گردون و جوزهر درهم

بوی گُل دان حیات این عالم

موت همچون ز کام هر دو بهم

شوی خود را زنی بدید دژم

تنگ دل شد به شوی گفت این غم

این یکی نای نی کند به دو دم

وآن دگر پای پی ز بهر شکم

چون کتابی است صورت عالم

کاندرویست بند و پند بهم

ورنه مر هر سه را بسوزانیم

بکنم هر بدی که بتوانم

جان بدادم دهمت نان هر دم

جان مدار از برای نان در غم