از تو خالی نگارخانهٔ جم

فرش دیبا فگنده بر بجکم

از گهر گرد کردن بفخم

نه گهر چید هیچکس نه درم

نیست گشت از هوای خود عالم

جز به مدح تو بر نیارد دلم

حشمتت در جهان فکند آواز

همتت بر فلک نهاد قدم

محمدت را ستوده رای تو جفت

[...]

خواجه بوطاهر ای سپهر کرم

کرمت در جهان چو علم علم

می بنازد روان آدم از آنک

چون تویی خاست از بنی آدم

ای ز فضل تو نامدار عرب

[...]

از وفات امیر یعقوبم

تازه تر شد وقاحت عالم

آنچنان شخص را که یار نداشت

جان ستاند چه گویم اینت ستم

گوهری بود در هنر که ازو

[...]

خشت او بس که کرد شیران کم

شیر گردون بماند و شیر علم

چون به سر نای او درافتد دم

شاد گردد دلی که دارد غم

زآن بضاعت کزو نگردد کم

چه خورد ریش گاو رشگن غم

موکب جشن خاص شاه عجم

اندر آمد به ساحت عالم

چتر میمون ماه پیکر او

سایه گسترده بر بنی آدم

پی آن بر ملک مبارک باد

[...]

ای قوی رای کدخدای عجم

ای به گوهر گزیده تا آدم

چرخ عدل تو را هزار بهشت

صحن امن تو را هزار آدم

شخص با همت تو شخص خیال

[...]

دوش چون صبح بر کشید علم

شد جهان از نسیم او خرم

روشنی آمد از عدم به وجود

تیرگی از وجود شد به عدم

شب دیجور شد ز روز جدا

[...]

زین جهان همه سراسر غم

دلم از دل گرفت و از جان هم

محترم بوده در جهان قدم

نور او پیش از آدم و عالم

هر چهار آفتاب چرخ امم

بحر صدق و حیا و عدل وکرم

نه خطا گفتم و غلط کردم

‌حشو بود این‌ گهر که من سفتم

دوستی نیست کو شود همدم

همدمی نیست کو شود محرم

ای خطاب تو نیر اعظم

ای خضر کسوف مسیحا دم

اینت عزف که صانع عالم

بر وجود تو یاد کرد قسم‌!

کی مکان باشدش ز بیش و ز کم

که مکان خود مکان ندارد هم

تو حقیقت بدان که در عالم

از برای نتیجهٔ آدم