او به آزردنت چنین مایل

تو درو بسته دل زهی غافل‌!

کار بر خاص و عام شد مشکل

غصه دارند این و آن حاصل

نیست از بهر آسمان ازل

نردبان پایه به ز علم و عمل

پوستین را به اولین منزل

بفرستید سوی گازر دل

زانکه هم محسنست و هم مُجمل

زانکه هم مُکرمست و هم مُفضل

او ترا حافظ و تو خود غافل

اینت بی‌عقل ظالم و جاهل

هرکه دارد ره تبش در دل

در نماند پیاده در منزل

چیست زاد چنین ره ای غافل

حق بدیدن بریدن از باطل

خر بود خادمی ولی کاهل

که به کار اندرون بود مُنبل

استر آنرا که زن بود حامل

بد بُوَد بچه نایدش حاصل

در مصاف صفا و ساحت دل

بر فراز روان و تارکِ گل

جان و دل بذل کن کز آب و ز گِل

بهتر از جودهاست جهد مُقل

زان سخن قیس گشت خوار و خجل

بنگر تا چه آمدش حاصل

مر ترا زین نماز نز سر دل

نیست جان کندنی مگر حاصل

از تو برتافتن عنان اَمَل

چیست جز آیت و نشان زلل

پُل بود پیش تا نگردی کل

چون شدی کل ترا چه بحر و چه پُل

نیک دانی که در فضای ازل

دستِ صُنع خدای عزّوجل

هست عالِم خدای عزّوجل

که ترا چیست پایگاه و محل

دست شاهان ترا شود منزل

هر دو پایت برآید از بُن گِل

از برای دو دانگ سیم دغل

نکند با خدای کیسه بدل