گر ندانی ز زاغور بلبل

بنگرش گاه نغمه و غلغل

ای دو زلفت چو ماه در آخر

وی رخانت چو مشک در اول

احول اکحلی و متفقند

خلق در حسن احول اکحل

شده بار دگر کسی هم جفت

[...]

طبل از وصل تو چنان نالد

که من اندر فراق روح کسل

من روا دارم و همی گویم

که روا داری ای نگار چگل

کاسه سازم تو را ز تارک سر

[...]

آسمانیست جاه او به مثل

آفتابیست رای او به محل

آنچنانش برندمست و خجل

که نشاطش فرو مرد در دل

آمد از حوت برنهاده ثقل

پیشوای ستارگان به حمل

پر لطایف نموده عرض هوا

در طرایف گرفته طول جبل

کرده بر آب و باد و خاک طباع

[...]

نه به ذاتست ساکن هر دل

بلکه لطفش همی کند منزل

ره روم تا رسم بدان منزل

که آگهی یابم از حقیقت دل‌،

هست معلوم عالم و جاهل

که در این روزگار بی حاصل،

آخرالامر یک شبی با دل

گفتم ای خفتهٔ زخود غافل

خوبتر از تو نقشبند ازل

هیچ نقشی نبست در اول

تاکی این گفت و گوی پر باطل

تاکی این جست و جوی بی حاصل

آنچنان حضرتی و تو غافل‌!

تن زده اینت ابله و جاهل‌!

خود تو کاهل نشینی ای غافل

ناپسندست غفلت از عاقل

یا کجا خواجهٔ سراچهٔ کل

خاتم انبیا چراغ رسل

کی به هر مسکنی کند منزل

تابود میل او به عالم گل

تا تو خود را نیفکنی زاول

نکنندت قبول هیچ عمل

ظاهر آراستی به حسن عمل

باطن انباشتی به زرق و حیل

چند گردی به گرد کعبهٔ گل‌؟

یک نفس کن طواف کعبهٔ دل‌!

نقش کژ محو کن زتخته دل

تا شود کشف بر تو هر مشکل