شاهد حق روانش در خفتن

نایب حق زبانش در گفتن

می نداند که اوست در رفتن

ساحل آسوده است از آشفتن

در سخن دُر ببایدت سفتن

ورنه گُنگی به از سخن گفتن

شد حرام از برای دُر سفتن

جز ورا برملا سخن گفتن

گرچه در شیوهٔ گهر سفتن

شرط من نیست گفته واگفتن

رغبت آمد ز رشک آن خفتن

در ناسفته را به در سفتن

گر دلیری کنم به جان سفتن

چون توانم به ترک جان گفتن

ای ز بزم تو با لطایف خلق

پیشه ی گوش و دل شکر رفتن

از پی گوش و گردن مدحت

عقل شاگرد من بدر سفتن

بنده بر در بماند فرمان چیست

[...]

پس بخواهی به وقت جو گفتن

که خری بُد ز پایگه رفتن»

لیک بودند خسته از گفتن

وز فغان و سرود و ناخفتن

بس کن و بازگرد از این گفتن

وز در مدح اولیا سفتن

نبود او میان آن گفتن

همچو فعلی که زاید از خفتن

که چه زاید مرا از این گفتن

وز چنین راز عشق ننهفتن

در عبارت همین توان گفتن

دُر جان کی به لب توان سفتن؟

خوش بدم روز و شب در آن گفتن

گاه بیداری و گه خفتن

تلخی از پند چون توان رفتن؟

راست شیرین کجا توان گفتن؟

وان به کم خوردنست و کم خفتن

دور بودن ز خلق و کم گفتن

اول استاد، پس گهر سفتن

تا نباید به درد سر خفتن

فقه ره دیدن است و ره رفتن

نه برآشفتن و سخن گفتن

گرچه زین بیشتر توان گفتن

در معنی به صد بیان سفتن