دیده آتشین من برکش

واتشم را بکش به آبی خوش

جای کردند و خوان نهادنش

شوربا و کباب دادندش

شد برون زان سرای مینوفش

سر سوی خانه کرد با دل خوش

بودم ایام وصلت ای دلکش

همچو گل هفته ای و لیکن خوش

صرصر انتقام تو خوش خوش

ز آب حیوان بر آورد آتش

چیست دنیا و خلق و استظهار

خاکدانی پر از سگ و مردار

درغرورش توانگر و درویش

شاد همچون خیال گنج اندیش

تیری، ای دوست، برکش از ترکش

پس به آبروی چون کمان درکش

هان! دلم گر نشانه می‌خواهی

زدن از توست و از من آهی خوش

کی ز تیرت الم رسد؟ که مرا

[...]

غزلیات و مثنویاتش

چون حکایات او به غایت خوش

عقل گردون نورد گردنکش

جمع کرده دل از چهار وز شش

همچو پروانه ز اشتیاق رخش

خویشتن را فگنده در آتش

چشم مستش چو ابروی دلکش

خوب با خوب دیده خوش با خوش

پای‌ها از کنار آن مهوش

چست در زد به منقل آتش

موی زلفت فراز عارض خوش

سوخت ما را، چو موی در آتش

کل عقل بوصلکم مدهش

کل خد ببینکم مخدش

مست گشتم ز طعنه و لافش

دردیش خوشتر است یا صافش

بصر العقل من جلالتکم

[...]

بر در کعبه سائلی دیدم

که همی‌گفت و می‌گرستی خوش

می‌نگویم که طاعتم بپذیر

قلم عفو بر گناهم کش

طفل را سیبکی دهند به نقش

بستانند ازو نگین بدخش

یکی امروز کامران بینی

دیگری را دل از مجاهده ریش

روزکی چند باش تا بخورد

خاک، مغز سر خیال اندیش

فرق شاهی و بندگی برخاست

چون قضای نبشته آمد پیش

گر کسی خاک مرده باز کند

ننماید توانگر و درویش