آمد آن حور و دست من بربست

زده استادوار نیش به دست

زنخ او به دست بگرفتم

چون رگ دست من ز نیش بخست

گفت هشیار باش و آهسته

[...]

ای تو بر لوح‌کون حرف نخست

آفرینش همه نتیجهٔ توست

خرد از گوشه‌ای در آمد چست

گفت این نقد راکه سکهٔ‌توست‌،

آنکه از سر عشق باخبرست

دایم ازخورد و خواب برحذر است

چابک وچست رو، نه‌کاهل و سست

تا بدانجا رسی‌که مقصد توست

هر چه بیرون درون خرگاهست‌

صانع و نقشبندش الله است

کاف و‌نون چون به یکدگرپیوست

شد پدید آنچه بود و باشد و هست

هر که در عافیت بداند پست

قدر این مملکت شناسد چیست

فرخ آن کو به گوشه‌ای بنشست

گشت فارغ زگفتگوی‌ وبرست

نتواند بدان جهان پیوست

زین جهان باد دارد اندر دست

تن مپرور که جای او گورست

خورش کرم و روزی مور است

مردم چشم عالمی به درست

که جهان سر به سر منیراز توست

فاعل جنبش است و تسکین است

وحده لا شریک له اینست

آسمان دی نبود امروز است

باز فردا نباشد او نوزست

رقم عرش بهر تشریف است

نسبت کعبه بهر تعریفست

هرکه با جهل و کاهلی پیوست

پایش از جای رفت و کار از دست

آن درِ رزق بر تو چُست ببست

دو در بهترت بداد به دست

چون ازاین جرعه گشت جان تو مست

بر بلندی هست گردی پست

کفر و دین‌پرور روان تو است

اختیار آفرین جان تو اوست

پشت پایی همی زند به دو دست

عقل هشیار را چو مردم مست