ای ز احکام همچو رویین دز

دست و هم از گشادنت عاجز

ای ز احکام همچو رویین دز

دست وهم از گشادنت عاجز

گل سرخش چو عارض خوبان

سنبلش همچو زلف محبوبان

همچنان از نهیب برد عجوز

شیر ناخورده طفل دایه هنوز

نیک سهل است زنده بی جان کرد

کشته را باز زنده نتوان کرد

شرط عقل است صبر تیرانداز

که چو رفت از کمان نیاید باز

آن که چون پسته دیدمش همه مغز

پوست بر پوست بود همچو پیاز

پارسایان روی در مخلوق

پشت بر قبله می‌کنند نماز

دریای فراوان نشود تیره به سنگ

عارف که برنجد تنک آب است هنوز

همه گردند در طلب عاجز

ندهد کس نشان ز من هرگز

توبه کن زود و ناله کن بخدا

گو که دانم یقین که هیچ جز

پادشاها نزاری عاجز

جز به اخلاص دم نزد هرگز

ماه ازین طارم زمین مرکز

در دم آفتابت آجر پز

مرغ و ماهی چه میکشی در دیر؟

چون نشان سمک ندانی و طیز

بد بود، ورنه خودبود عاجز

به خدائی کجا سزد هرگز

وانکه او همچو ما بود عاجز

به خدائی کجا سزد هرگز

لفظ و معنی و جان و تن معجز

نیست و نبود چو آن دگر هرگز

گر تو قادر شوی و گر عاجز

خللی ناید اندر او هرگز

جام گیتی نما به دست آور

نظری کن به مجمع انواز

سخنی با موحد است ای یار

هر که شرک آورد رود در ناز

شرح خلقش که خلق از آن عاجز

کی کما ینبغی توان هرگز

بر قوی روشن است و بر عاجز

که تخلف ازان بود جایز